Pica to nawyk utrzymujący się przez co najmniej miesiąc i manifestujący się co najmniej dwa razy w tygodniu, polegający na konsumowaniu substancji niejadalnych, takich jak papier, farba, tynk, włosy, ubrania czy sznurki. W przypadku starszych dzieci zdarza się, że pojawia się również spożywanie insektów, piasku, ziemi, gliny czy odchodów zwierzęcych.
W celu postawienia diagnozy pici, istnieje dodatkowe kryterium, które obejmuje minimalny wiek kalendarzowy i umysłowy dziecka wynoszący co najmniej dwa lata. Przed osiągnięciem dwudziestego czwartego miesiąca życia, dość często zaobserwować można zachowania polegające na wkładaniu do ust substancji niespożywczych. Co więcej, ważne jest, aby zachowania związane z jedzeniem nie miały charakteru akceptowanego kulturowo. Również dziecko nie powinno przejawiać innych uznanych zaburzeń psychicznych ani zaburzeń zachowania według klasyfikacji diagnostycznej, z wyjątkiem upośledzenia umysłowego.
Pica może mieć charakter samodzielny lub pojawiać się w kontekście innych zaburzeń. W etiologii tego zachowania odgrywają rolę różne czynniki, w tym ubóstwo, niestabilność w rodzinie, brak odpowiedniej emocjonalnej troski oraz wpływy kulturowe. W trakcie fazy raczkowania, wiele dzieci eksperymentuje z różnymi rzeczami, w tym także niejadalnymi. Takie zachowanie wynika z naturalnej ciekawości i chęci poznawania otaczającego świata. Pod warunkiem właściwej opieki i adekwatnych reakcji ze strony opiekunów, takie zachowania pozostają sporadyczne. Niemniej jednak mogą się nasilić w rodzinach, które nadmiernie stymulują dziecko lub w środowiskach rodzinnych cechujących się dezorganizacją. Najczęstszymi powikłaniami związanymi z pica są infekcje, choroby wywołane przez pasożyty oraz zatrucia metalami ciężkimi zawartymi w farbach.