Zaburzenia orientacji przestrzennej przejawiają się trudnościami w określaniu relacji między lewą i prawą stroną swojego ciała, a także w rozumieniu kierunków przestrzeni, takich jak lewo, prawo, góra, dół, przód, tył, nad i pod.
Dziecko nie jest zdolne do precyzyjnego wskazywania, która strona jego ciała to prawa, a która lewa, co jest umiejętnością oczekiwaną od dzieci w wieku 6-7 lat oraz właściwego rozpoznania stron u osób znajdujących się naprzeciwko, co wymagane jest od dzieci mających około 8 lat, natomiast w wieku 10 lat może również mieć trudności w określaniu położenia trzech przedmiotów względem siebie, używając pojęć takich jak prawo, lewo i inne stosunki przestrzenne.
W późniejszym etapie życia, osoby z trudnościami w orientacji przestrzennej mogą doświadczać trudności w rozumieniu rysunków, schematów oraz sytuacji przestrzennych. Mogą mieć również problemy z umiejscowieniem elementów na ilustracjach, określaniem wzajemnego ich położenia oraz orientacji na mapie. Te trudności przenoszą się także na umiejętności artystyczne, takie jak rysowanie, gdzie mogą występować nieprawidłowe proporcje, problem z rozplanowaniem elementów czy układem przestrzennym tabel, wykresów. Osoby te mogą też mieć problemy z czytaniem, takie jak przestawianie liter i fragmentów wyrazów podczas czytania, przeskakiwanie wersów i linijek tekstu, trudności w dekodowaniu struktur logiczno-gramatycznych oraz odczytywaniu liczb i cyfr, np. mylenie 16 z 61. W obszarze pisania pojawiają się trudności z rozplanowaniem liter na kartce, mylenie linii oraz mylenie znaków graficznych o podobnych kształtach, lecz różniących się położeniem w przestrzeni, np. 6 i 9, p i b. Dodatkowo mogą mieć problemy z zachowaniem proporcji i kierunku zapisów, co manifestuje się w zapisywaniu wyrazów czy działań matematycznych od prawej do lewej strony.