Mizofonia

Mizofonia powstała po połączeniu się ze sobą greckich słów ,,misos” oraz „phonia”, które oznaczają ,,nienawiść” oraz ,,dźwięk” i odnosi się do zespołu nadwrażliwości na wybrane dźwięki (z ang. Selective Sound Sensitivity Syndrome, w skrócie SSSS), który opisał Marshal Johnson w latach 90 XX w. Pierwszy raz pojęcie mizofinii zostało użyte w 2002 roku przez Pawła Jastreboffa i aż do dziś jest używane. Osoba posiadająca to zaburzenie zdaje sobie z niego sprawę i wie, że jej reakcję są przesadzone, dlatego często unika sytuacji, w której wzmocniłyby objawy (np. unikanie jedzenia z innymi). Może ona występować razem z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym (która ma podobne objawy), ale również z PTSD, zaburzeniami odżywiania oraz depresją. Mizofonia jest zespołem nadwrażliwości na wybrane dźwięki, konflikty społeczne, problemy w relacjach, poczuciem braku samokontroli nad samym sobą, obniżeniem nastroju oraz jakości życia. Zaburzenie wiąże się z ich doświadczeniem życiowym, profilem psychologicznym, przeświadczeniem o istnieniu potencjalnego niebezpieczeństwa, jak i również kontekst, w jakim pojawił się dźwięk, co jest istotne, ponieważ często wynika ono z dźwięków wydawanych przez np. określonych członków rodziny lub współpracowników. W momencie wydawania tych samych dźwięków (np. sapanie przez dziecko lub zwierze) reakcja nie występuje albo jest słabsza.