Fritz Heider, w 1958 roku, stworzył teorię atrybucji, będącą pierwszym opisem mechanizmu tłumaczenia przyczyn ludzkich zachowań. Jego praca koncentrowała się na wyjaśnianiu zarówno własnych działań, jak i postępowania innych ludzi. Atrybucje są nazywane naiwnymi teoriami przyczynowości, które opierają się na budowaniu hipotez dotyczących zachowań na podstawie obserwacji otoczenia, a następnie stosowaniu ich do wyjaśniania zjawisk społecznych. Służą one do zrozumienia, jak postrzegamy i interpretujemy zachowania nasze i innych. Rodzaje atrybucji można podzielić na dwa główne typy: wewnętrzną (dyspozycyjną) i zewnętrzną (sytuacyjną). Atrybucja wewnętrzna sugeruje, że przyczyną zachowania osoby są jej wewnętrzne cechy, podczas gdy atrybucja zewnętrzna zakłada, że przyczyny leżą w czynnikach zewnętrznych, oddziałujących na daną osobę.
Jest to objaw dysfunkcji, zamętu i załamania...