Według teorii relacji z obiektem jest to jeden z mechanizmów kształtujących świat psychiczny dziecka. W identyfikacji projekcyjnej dziecko projektuje część siebie na przedmiot i marzy o kontrolowaniu go. W relacjach interpersonalnych z innymi doświadcza presji tej projekcji, koncentruje się na niej i działa zgodnie z jej treścią. Życzenia i emocje są przetwarzane i ponownie wprowadzane przez drugą osobę w różny sposób. Identyfikacja projekcyjna, gdy jest skierowana do kogoś bardziej dojrzałego i zdolnego sobie poradzić (np. Możliwe, że wstrzyknięte emocje stanowią mniejsze zagrożenie dla integralności ego dla nadawcy (psychoterapeuty) niż dla nadawcy. Dzieje się tak w relacjach z pacjentami, u których występują zaburzenia głębsze niż nerwice, a identyfikacja projektowana jawi się jako zjawisko interpersonalne. Pacjent projektuje napięcia i podzielone (niedopuszczalne) aspekty siebie na obiekty zewnętrzne. Pacjent powoduje, że terapeuta doświadcza uczuć i postaw, którym sam się przeciwstawia.
Drzewo podobne, rozgałęzione procesy neuronowe zwężające się...