Parafilie współczesnej seksuologii 

Czym są parafilie? 

Parafilie przestały być uznawane za zaburzenia preferencji seksualnych. Traktowanie każdego niestandardowego upodobania jako nieprawidłowego, patologizuje wszystkie nieszablonowe zachowania. Seksualność człowieka jest wysoce zindywidualizowana i każdego mogą pobudzać bodźce, dlatego uznano, że parafilia to nietypowe zachowania seksualne, w których wystąpienie podniecenia i satysfakcji seksualnej jest powiązane z pojawieniem się konkretnych elementów. 

Zaburzenia parafiliczne natomiast, nie są jedynie nietypowymi fantazjami seksualnymi. Charakterystyczne dla nich jest narażanie lub doprowadzanie innych osób do cierpienia. Można wyróżnić 3 wyznaczniki zaburzenia parafilicznych. 

1. Sprzeczność z tezą, że fantazje erotyczne powinny być wolne od cierpienia osób trzecich oraz zawierać w sobie świadomą, dobrowolną zgodę. 
2. Sprawianie sobie cierpienia. 
3. Zakłócone funkcjonowanie psychospołeczne – osoba nie może podjąć innej aktywności niż ta związana z parafilią lub jeśli zaburzenie nie pozwala realizować innych zachowań. 

Najpopularniejsze parafilie 

Parafilie nie są ani dobre, ani złe, oczywiście o ile ich realizacja odbywa się za zgodą wszystkich stron uczestniczących i nie sprawia nikomu cierpienia lub krzywdy. Zdarza się również, że ustalenie granicy pomiędzy parafilią a zaburzeniem parafilicznym może nastręczyć trudności seksuologom lub psychiatrom. Poniżej znajduje się przegląd najpopularniejszych, nieszablonowych preferencji seksualnych: 

• ekshibicjonizm – tendencja do eksponowania narządów płciowych obcym osobom lub osobom przebywającym w miejscach publicznych, bez dążenia do bliższego kontaktu z nimi, 
• fetyszyzm – uzależnienie się od przedmiotów martwych jako bodźców wywołujących podniecenie i satysfakcję seksualną; mogą to być przedmioty (odzież, obuwie), materiały (guma, plastik, skóra), 
• frotteuryzm – dotykanie lub ocieranie się o osoby niewyrażające na to zgody, 

• pedofilia – kontakty seksualne osoby dorosłej z dziećmi w wieku pokwitania lub przed pokwitaniem, 
• sadomasochizm – kontakty seksualne związane z zadawaniem bólu, upokarzaniem lub zniewalaniem; partner może być odbiorcą stymulacji (masochizm) lub stymulować (sadyzm), 
• fetyszyzm transwestycyjny – potrzeba noszenia ubrań płci przeciwnej w celu osiągnięcia podniecenia seksualnego i wyglądaniu jak ona, 
• oglądactwo / voyeuryzm / podglądactwo – tendencja do podglądania ludzi w czasie aktywności seksualnej lub w intymnych sytuacjach; ma miejsce bez wiedzy podglądanych, 
• nekrofilia – zaburzenie, w którym bodźcem stymulującym są ludzkie zwłoki, 

• asfiksja autoerotyczna – ograniczanie dostępu do tlenu (duszenie, podduszanie) sobie lub partnerowi, 
• efebofilia – osoba dorosła preferuje kontakt seksualny z adolescentami w późnym wieku dojrzewania, 
• hebefilia – odczuwanie silniejszego popędu seksualnego do osób w wieku dojrzewania niż do dorosłych, 
• partenofilia – popęd seksualny wyłącznie w stosunku do osób, które nie przeszły jeszcze inicjacji seksualnej, 
• gerontofilia – osiąganie satysfakcji seksualnej jedynie poprzez kontakt z osobami w zaawansowanym wieku, 
• zoofilia – stan, w którym jedynym preferowanym obiektem seksualnym są zwierzęta, 
• abasiofilia – odczuwanie popędu seksualnego do osób z dysfunkcjami narządu ruchu, 
• urofilia – źródłem podniecenia seksualnego jest kontakt z moczem partnera. 

Czy parafilie można leczyć? 

Parafilie nie są zaburzeniami, a jedynie nietypowymi preferencjami seksualnymi, dlatego ich leczenie nie jest konieczne. Mogą jednak prowadzić do odczuwania poczucia winy ze względu na nieakceptowane przez społeczeństwo zachowania seksualne, a w konsekwencji prowadzić do ograniczenia kontaktów intymnych, osamotnienia i depresji. Interwencja seksuologiczna nie polega jednak na eliminacji parafilii, a przepracowaniu negatywnych uczuć z nią związanych i uwolniu się od cierpienia. 

W przypadku parafilii przestępczych czy zaburzeń parafilicznych, pacjenci często poddają się terapii ze strachu o konsekwencje prawne zachowań, a nie aby je wyeliminować. To niestety może nie być wystarczającą motywacją do wprowadzenia jakichkolwiek zmian, ponieważ powodzenie terapii zależne jest od chęci pacjenta, a te zazwyczaj są dość niskie.