terapia dla każdego
Prowadzimy terapie dla dorosłych, młodzieży i dzieci
konsultacje psychologiczne
Możliwość umówienia konsultacji online
telefon do psychologa
Rezerwacja telefoniczna: 535 58 58 58

Alzheimer – jak poradzić sobie z chorobą bliskich? 

Pogodzenie się ze zdiagnozowaniem choroby Alzheimera u rodziców lub dziadków jest niezwykle trudne. Ciężko jest zaakceptować, że bliski nie będzie pamiętał wydarzeń ze swojego życia, miejsc czy osób – nie tylko dawnych przyjaciół, ale nawet własnych dzieci, wnuków lub rodzeństwa. Człowiek, który niegdyś był im najbliższy stanie się zupełnie obcy, a sam chory również niejako zmieni się w obcego człowieka dla swoich bliskich. To wszystko wiąże się z poczuciem niesprawiedliwości i ogromem trudnych emocji, które trzeba udźwignąć.

Afazja, agnozja, apraksja, czyli kilka słów o objawach 

Alzheimer nie atakuje od razu, jest jak podstępny przeciwnik, który zakrada się od tyłu, dając często niezauważalne, a co za tym idzie – ignorowane objawy. Z czasem ich natężenie i siła rośnie, a chory ma coraz większe problemy z normalnym funkcjonowaniem. Należy jednak pamiętać, że u każdej osoby przebieg choroby będzie trochę inny – każdy pacjent jest indywidualnym przypadkiem. 

W początkowych fazach bliscy mogą mieć wrażenie, że ich rodzice czy dziadkowie „dziwaczeją”, zachowując się nietypowo. Niekiedy – jeszcze przed wystąpieniem trudności poznawczych – pojawiają się zaburzenia lękowe lub depresyjne. Na tym etapie trudno jest wychwycić zmiany; objawy są bardzo niecharakterystyczne. Z czasem bliscy zaczynają dostrzegać kłopoty z pamięcią, które często są mylone ze zwykłym zapominaniem lub roztargnieniem – chory nie pamięta, co robił przed chwilą, przestawia przedmioty, a później nie może ich znaleźć, zapomina imion i nazw. 

Powoli zaczyna gubić się w dobrze znanych mu miejscach, a codzienne czynności sprawiają coraz większą trudność. Pojawiają się problemy z pamięcią krótkotrwałą, zapomina coraz więcej i traci poczucie czasu. Będzie wykonywać głównie czynności stereotypowe i rytualne. W pewnym momencie utraci możliwość trafnego osądu. 

Z czasem chory ma trudność, a ostatecznie może całkowicie nie poznawać członków rodziny i przyjaciół. Orientacja wzrokowo-przestrzenna ulega osłabieniu, przez co ma problemy z samodzielnym funkcjonowaniem. Zapomina jak odpowiednio dobierać słowa. Częstym problemem są również halucynacje. Zawodzi również kontrola najprostszych odruchów i może bezwiednie oddawać mocz lub kał. 

Jakie są przyczyny Alzheimera? 

Co powoduje, że jedni chorują na chorobę Alzheimera, a inni nie? Dokładna geneza nie jest znana, jednak najbardziej prawdopodobną przyczyną jest gromadzenie się poza komórkami mózgu amyloidu, czyli białka, które zbiera się w poszczególnych regionach i powoli je „wyłącza”. 

Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia choroby są: wiek, cukrzyca czy choćby niskie wykształcenie. Statystycznie częściej chorują kobiety oraz osoby, w rodzinach których zdarzały się przypadki Alzheimera. Wykazano, że dziedziczone są geny, które odpowiadają za proces rozkładania amyloidu. Warto pamiętać, że choroba daje pierwsze objawy już przed 60-65 r.ż., dlatego warto zwracać uwagę na zachowanie bliskich – jedynie wczesna diagnostyka i podjęcie leczenia może opóźnić jej rozwój. 

Jak pogodzić się z diagnozą Alzheimera u bliskiej osoby? 

Diagnoza Alzheimera u bliskiej osoby to trudna chwila i niełatwo jest się pogodzić z nieuniknionymi zmianami, jakie pojawią się w życiu chorego i osób z jego otoczenia. Należy nauczyć się nowego sposobu komunikacji z chorym, a także przepracować własne, trudne emocje.  

Szok, złość, żal, poczucie niesprawiedliwości i bezradności – to tylko niektóre z odczuć, jakie mogą pojawić się po usłyszeniu diagnozy. Należy dać sobie przestrzeń na ich wyrażenie, bez obciążania nimi chorego – nie jest on winny swojej chorobie. Choć jako ludzie lubimy szukać „winnego” negatywnej sytuacji, na próżno jest upatrywać go w bliskim. Akceptacja choroby jest pierwszym krokiem do pogodzenia się z jej występowaniem. Kiedy emocje opadną, warto rozpocząć edukację – rozmawiać z lekarzami, pielęgniarkami, psychologami, fizjoterapeutami i każdym, kto ma fachową wiedzę na temat choroby Alzheimera. Można ją czerpać również ze specjalistycznej literatury. 

Już na początku zmagań z chorobą należy ustalić plan działania – kto i kiedy może zajmować się chorym oraz jakie czynności będzie wykonywać. Jeśli jednak sprawowanie pieczy nad chorym przypada na jedną osobę, należy zapewnić pomoc, czy to od innych członków rodziny, znajomych i sąsiadów, czy wolontariuszy. W przypadku zaawansowanej choroby warto pomyśleć o zatrudnieniu profesjonalnej opiekunki lub całodobowym domu opieki. 

Nie trzeba wstydzić się choroby. Mówienie o tym, rozmawianie, radzenie się innych i możliwość „wygadania się” są ważne i potrzebne dla opiekuna. Nie należy izolować się od społeczeństwa, a jeśli to możliwe, warto pozostać aktywnym zawodowo. Nie bez znaczenia jest możliwość „ucieczki” od choroby i spędzenia czasu w innym środowisku. Hobby, pasje, aktywność fizyczna – to wszystko jest niezwykle ważne dla opiekuna.  

Nie wolno obarczać się swoimi emocjami – zniecierpliwieniem, czy złością wobec chorego. Sprawowanie opieki to trudne zadanie, które wiąże się z wieloma niedogodnościami. Jeśli nie jesteś w stanie samodzielnie pogodzić się z chorobą – warto skorzystać z pomocy psychologa. 

Data aktualizacji wpisu - 11 grudnia, 2024
Przeczytaj również
Chcesz z nami porozmawiać?

Jako Psycholog Wrocław pomagamy w wielu problemach. Możemy spotkać się w naszym gabinecie lub online!

Umów wizytę
Redaktor

Redaktor

W Mentali pracujemy nad tym, aby wszystkie artykuły dostarczały Ci jak najszerszej i najkonkretniejszej wiedzy! Obserwuj nasze aktualności!

Pozostałe wpisy